Dagdromen in Valletta

Het was vandaag een mooie dag. Het zonnetje scheen, de lucht was blauw en met een temperatuur van zo’n 17 graden is het aangenaam om in de eerste dagen van januari gewoon in je zomerjasje over straat te kunnen lopen. Je zal maar een winterjas moeten dragen, handschoenen aan hebben tegen de kou of meteen de kachel aan moeten doen bij thuiskomst. Nee, geen sprake van, ik ben nog altijd in Malta.

Het openbaar vervoer levert nog altijd hilarische taferelen op. Zo is momenteel de Salina Coastroute afgesloten. De kustroute waar ik met buslijn 12 altijd langs rijdt. Momenteel moet die bus echter langs plaatsjes als Naxxar en Maghtab, alvorens we in Bugibba aankomen. Zo ook afgelopen zaterdagochtend toen we op een smal weggetje achter een Engelse vrouw reden, die daar helemaal niet mocht rijden, de weg was namelijk speciaal afgesloten voor bussen. Een verkeersleider hield de vrouw aan en vertelde haar terug te rijden, de vrouw startte echter een hevige discussie. De bus kon moeilijk om de auto heen omdat de vrouw dwars over de weg stond met haar auto. Dat resulteerde in een ongeduldige buschauffeur die agressief op de toeter begon te slaan, het raampje van z’n bus open deed om de mevrouw even heel beleefd uit te schelden voor ‘fucking asshole’, en uitlegde dat hij mensen vervoert die naar hun werk moesten. Evenals de medereizigers hield ik mijn lach niet in tijdens deze woordenwisseling. De vrouw naast me keek me met een bijna beschamend gezicht aan, ‘this only happens in Malta’.

Het zal niemand ontgaan zijn, de toestanden in Parijs. Ook hier werd er bij de aanslag op het bureau van Charlie Hebdo stilgestaan. Het ‘Love’-standbeeld in Spinola Bay werd beplakt met A4’tjes met de tekst ‘Je suis Charlie’ en eromheen werden tal van kaarsjes aangestoken en neergelegd. ’s Avonds merkte je dat het ontzettend stil op deze plek was, ongeacht het drukke verkeer wat er dag in dag uit langs rijdt. Wat kan ‘Love’ dan toch een groot contrast vormen met wat er in deze wereld gebeurt. Het is onvoorstelbaar.

De dagen vliegen voorbij, het voelt alsof november nog maar net voorbij is. De werkelijkheid is dat de eerste dagen van 2015 alweer de eerste dagen van 2015 zijn geweest. Op stage heb ik het nog altijd erg naar mijn zin. Ook daar vliegt de tijd snel voorbij. Het gebeurt tevens regelmatig dat ik eerder naar huis mag. Zo ook een paar weken geleden op een dinsdag, waar ik 14.00 uur mocht vertrekken in plaats van 16.00 uur. Toen ik de bus naar St Julian’s zou pakken, bleek ineens dat ik een verkeerde en rechtstreekse bus naar Valletta had gepakt. De bus stond bij het verkeerde perron geparkeerd, en ik had in een onnozele bui niet gekeken dat het geen lijn 12 was, maar buslijn 45. Ik kon het echter niet laten om alsnog even uit te stappen in Valletta. Even wandelen door de smalle straatjes, wat winkeltjes betreden en lekker op het terras zitten onder het genot van een bakje koffie.

Vlak na de kerstdagen kwamen mijn moeder en tante langs. Ze troffen het niet, de temperaturen waren gedaald naar overdag zo’n 8 graden. Speciaal voor dit bezoekje had ik een paar extra dagen vrij genomen om ze het één en ander van het land te kunnen laten zien. Hoogtepunt Gozo vonden ze echter tegenvallen, dat was totdat we bij het kustplaatsje Dwejra aankwamen, de plek waar de Fungus Rock en de wereldberoemde Azure Window voor een prachtig uitzicht zorgen. Een plek ook gevuld met toeristen zowel bij als op de Azure Window. Het is dan wel verboden om op de Azure Window te staan, maar de mens is een avonturier. En een avonturier verlegt grenzen.

Vandaag twee voetbalpotjes gekeken, de ene in een club en de andere in zo’n supergezellig kroegje waar echt zo’n Engelse sfeer hangt. Het was vandaag een mooie dag.