Afscheid nemen bestaat wel

Gedurende een stageperiode leer je heel wat mensen kennen. Zo heb je mensen die je iedere keer slechts gedag zegt en vraagt hoe het met ze gaat, in andere woorden is dat iets als ‘jij bent totaal niet interessant’. Maar ook heb je mensen die je bij de eerste keer al meteen het gevoel geven alsof je ze al 10 jaar kent. In de loop der weken trek je ontzettend veel met dit soort mensen op. Minstens elke vrije dag. Het meest foute gedrag is schaamteloos. Maar de tijd blijft tikken, de dagen vliegen voorbij. Je praat over ‘eergisteren’ en een tel later besef je dat zaterdag alweer 4 dagen geschiedenis is. Alsof de tijd hier haast heeft. En dit zorgt er ook voor dat de dagen naderen waarop je afscheid zal moeten gaan nemen, van personen die als familie aanvoelen. Zelfs tijdens het afscheid nemen valt het nog moeilijk te beseffen. Het besef is er eigenlijk pas wanneer je geen beroep meer op hen kunt doen. Wanneer je op een zondag voetbal wilt kijken in de kroeg, maar met wie? Nee, ze zijn er niet meer.

Genoeg gejank. Het bevalt me nog steeds super hier in Malta. Wanneer ik niks te doen heb, ga ik meestal een stukje lopen. Het mooie aan een wandeling is dat het niet verveelt. Al helemaal niet tijdens zo’n wandeling van St. Julian’s naar Sliema. Daar kan geen film tegenop. Geen 3D of 4D, nee gewoon de realiteit. Een wereld in beweging, overal om je heen. Het verhaal bepaal jezelf, jij bent de hoofdrolspeler. En altijd weer die variatie aan culturen. Van Zweeds tot Maltees, je zou bijna denken dat elke beschikbare taal in Google Translate hier wordt gesproken. Over Maltees moet dan wel weer gezegd worden dat de taal verschrikkelijk is. Je kunt geen liefde maken in het Maltees. Elke zin die ik mensen hoor uitwisselen in het Maltees, klinkt als het verklaren van een onderlinge oorlog. Verder zijn Maltese mensen ook niet de meest aangename mensen hier. Ze worden pas leuk als je ze beter leert kennen. Ook zijn vele Maltezers vaak vrij lui, dat merk je aan heel veel dingen in dit land. Een lak aan structuur en organisatie is op vele plekken terug te vinden.

Toch geniet ik hier nog steeds vrijwel elke dag. Soms al door die kleine dingen. Zoals afgelopen zondag. Toen ik net mijn flat uit liep, trof ik een mevrouw die de bioscoop niet kon vinden. Haar man had er namelijk een optreden en ze was al aan de late kant. Omdat ik toch die richting op moest, vertelde ik haar dat ik wel even met haar mee zou lopen. Gedurende deze wandeling van Qaliet naar BayStreet maakte ze me duidelijk dat wij Nederlanders het geweldig treffen met onze hoofdstad. Haar zoon heeft er vele jaren gewoond. Ook vertelde ze dat ik maar eens naar haar stad, Marseille, moest komen. Ze wist zeker dat ik het er leuk ging vinden, 'maar het is geen Amsterdam'. Op een gegeven moment wist ze de weg zelf wel weer te vinden en moest ik ook een andere kant op, 'merci, au revoir'.

Waar ik in mijn eerdere verslagen minder over heb geschreven zijn de avonden die wij opstap gaan. Toch is dat iets wat we minstens twee avonden in de week doen, daar waar ik het in Friesland misschien maar één of twee avonden in een maand deed. Het uitgaansleven is echt een gekke boel in Paceville. Met name op zaterdagavond, dan zijn de meeste clubs goed gevuld. Elke zaterdagavond is er die traditie, om met alle Nederlanders die uitgaan te verzamelen in de Footloose. De Footloose is zo’n type club die op een unieke manier gezelligheid weet uit te stralen. Maar ook een club waar de muziek simpelweg veel te luid staat. Op plekken als deze zou gebarentaal een oplossing kunnen zijn voor de steeds terugkomende verontschuldigingen, omdat je diegene weer eens totaal niet verstaat. De mooiste avonden zijn die waarop we na de Footloose met iedereen naar een gedeelte van Club Havana gaan, genaamd ‘Flashback’. Een vloer waarop de grote hits van weleer worden afgespeeld. Hitjes als ‘A far l’amore comincia tu’, ‘Summer of 69’, ‘Coco Jambo’ enzovoort. Heerlijk is dat, iedereen doet mee.

De dagen op stage variëren, soms wordt het wat vervelend wanneer je niet veel te doen hebt. Andere keren moet je heel veel taken op jezelf kunnen nemen. Op zaterdagen is het elke week weer op zijn drukst. Dan zit het hotel gevuld met Maltezers die een weekendje weg gaan in eigen land. Gedurende zo’n weekendje weg komen ze het hotel ook absoluut niet uit. Dat resulteert er dus in dat ze veel van de faciliteiten in het hotel gebruiken, waaronder Le Marquis Spa, waar Jort zich achter de receptie bevindt.

Oant sjen!