Pissebed Fred

Vandaag werd ik wakker om 12.30 uur. Gewoon even lekker in de middag wakker worden, omdat ik vandaag lekker vrij ben. Toen ik wakker werd, keek ik op het nachtkastje naast me. Hij lag er nog steeds, pissebed Fred. Voordat ik gisteravond op bed ging, lag hij er ook al. Nu zullen jullie je wel afvragen waarom ik zo zeker weet dat het een hij is. Nou, hij lag op een voetbalmagazine, dat lijkt me toch wel veelzeggend. Vrouwen blijven daar wel vanaf hoor! Ik heb hem uiteindelijk maar 'Fred' genoemd omdat dat wel leuk klinkt, pissebed Fred. Toch begon ik wat te twijfelen aan de gesteldheid van Fred, hij had immers al geen enkele beweging meer getoond sinds ik hem daar op die VI zag liggen. Bezorgd dat ik was, bewoog ik het tijdschrift heen en weer, hierbij maakte Fred enkele koprollen waarna hij weer volledig bewegingloos stil lag. De conclusie: Fred was gewoon al die tijd dood. Met Fred op het tijdschrift in mijn hand, deed ik het raam open. Ik hield het tijdschrift scheef en liet hem nog een vrije val van zo'n 15 meter maken, alvorens hij voorgoed uit mijn leven was. Rust zacht, Fred! Rust zacht op de grond van Paceville, waar de hele middag vrachtwagens heen en weer rijden om clubs en kroegjes van bier te voorzien voor het weekend, mensen hapjes en drankjes doen en waar in het weekend 's nachts allemaal aangeschoten Italianen en Maltezers heen en weer strompelen als een stel 2 jaar oude baby's die net een week geleden hebben geleerd hoe ze moeten lopen. Rust zacht, vriend!

Met zo'n begin in een verslag moet ik jullie natuurlijk niet laten denken dat ik me gewoon keihard verveel. Een verslag inluiden met een zielig verhaaltje over een dode pissebed doet dat wellicht vermoeden, toch heb ik het hier nog ontzettend naar mijn zin. Op het moment dat ik dit schrijf is het uitzicht weer gewoon adembenemend, maar ik raak er zo langzamerhand gewoon aan gewend. Ik heb momenteel een uitzicht over de Middellandse Zee, met een vergezicht dat eindeloos lijkt. Tja, gewoon vanuit mijn appartement. Ook qua uitstapjes en dergelijke is hier nog steeds genoeg te doen. Waar ik in Nederland op een normale vrijdagavond thuis op de bank achter de tv had gezeten of even een biertje gingen doen in de lokale sportkantine, daar ging ik deze vrijdag even lekker met een Servische en Spaanse collega het nachtleven van Paceville verkennen. Op 2000 kilometer van huis, in een klein land in de Middellandse Zee. Wat een vergelijking. Ik knijp me in mijn arm, ben ik echt niet aan het dromen?

Wanneer ik een bus eerder heb naar stage, omdat ik weer overhaast te vroeg aan ben gekomen in Bugibba, ga ik meestal eerst even op een bankje aan zee zitten. Daarbij kijk ik dan uit op St. Paul's Island. Dat stelt niet veel voor. Er staat slechts een ruïne wat ooit een boerderijtje was van een boer die er heeft gewoond en een standbeeld van apostel Paulus, die er ooit zou zijn aangespoeld, dankjewel Wikipedia. Bij mijn stage vliegen de dagen voorbij. In mijn ogen is de beste stagebegeleiding die je kunt krijgen soms geen stagebegeleiding. Wanneer je in je eentje tijdelijk de volledige verantwoordelijkheid op je neemt, dwing je jezelf veel meer tot het doen van werkzaamheden waar je eerst nog over twijfelde. Een efficiënte manier van leren. Iets wat mij deze dagen ook steeds meer overkomt. Het krijgen van vertrouwen van je collega's doet goed en je voelt dat jouw belang in het bedrijf groter wordt.

Ciao!