Eindig

Daar stond je, 5 november, 2014, op het International Airport van Malta. Malta, een land onbekend tot de plaatjes in de eerste resultaten op Google Afbeeldingen en de informatie die in de normale zoekresultaten verscheen. Het leek er wel leuk, ze praten er Engels, klasgenoot Jorrit gaat mee, we moeten er maar naar toe. Het weer zou er ook wel iets aangenamer zijn dan Nederland. En zo stonden we daar. Malta, waar we vijf maanden zouden gaan wonen. Vijf maanden, uiteindelijk zonder een miliseconde heimwee. Het toestel dat ons van een mistig en koud Eindhoven naar een op die dag zonnig en warm Malta zou brengen, hadden we net achter ons gelaten. 25 graden, temperaturen voor een bijzonder aangename zomerdag in Nederland, en een normale novemberdag in Malta.

Van dat toen nog onbekende Malta heb ik inmiddels heel wat bekeken. Ook in de afgelopen weken nog volop dingen meebeleefd. Zowel op stage als in vrije tijd. Zo heb ik veel tijd opgeofferd om nog even lekker vrij over het eiland te reizen. Gewoon €1,50 voor een dagje bus betalen en je kunt lekker gaan waar je wilt, zo vrij als een vogeltje. Nou ja, niet zoals een toekan in Dierenpark Emmen. Dan was ik toch een stukje vrijer, maar dat even terzijde. De afgelopen weken heb ik karakteristieke plaatsjes zoals Marsaxlokk, Rabat en Mdina bekeken en ben ik wandelend van St. Julian's naar Valletta gegaan. Vandaag zijn we naar Comino geweest, om even het vakantiegevoel te ervaren. Het vakantiegevoel wat we hier ook zo vaak hebben gehad. Uiteindelijk zijn we hier voor school. Serieus? Ja, maar ik moet er ook even flink bij stilstaan voordat ik het besef. Verder heb ik nog een klein 'Bucket-Listje' gemaakt voor de nog te ontdekken bezichtigingen voor aankomende week. Ook zijn we nog lekker veel uitgegaan de afgelopen weken, want die nachten in Paceville blijven uiteindelijk verleidelijk.

Van Paceville naar de Gerben Ypmastraat. Dat is toch even wennen. Van minstens driemaal in de week opstap, terug naar wellicht twee keer per maand. Alhoewel, nog even en ik zit in Groningen. Dat dan weer wel. Van het ultratoeristische en multiculturele stadje St. Julian's terug naar het dorpje Koudum, waar iedereen elkaar kent en de kerkklok van de hervormde Martinikerk op zondagochtend in elk tuintje van de lokale inwoners te horen is. Van een zonsondergang in Dwejra bij de Azure Window en Fungus Rock naar een zonsondergang bij Molkwerum, daar waar een paar tellen na de zonsondergang de lichtjes van de Afsluitdijk aan een donkere horizon te zien zijn. Van Malta naar Nederland.

'Moeten', een begrip wat in Nederland geaccentueerd wordt in het bedrijfsleven. Dat is hier veel minder het geval, hier lag de focus meer op relaxen en het naar je zin hebben. Ik heb op stage ook gewoon een ontzettend leuke tijd gehad. Toch was in het begin de connectie met de meeste collega's nog niet geweldig. Dit kwam ook omdat ik al snel mijn mening gaf over het taaltje van de Maltezers, wat ik maar niks vond. Zij zijn wel degelijk trots op hun taaltje. Ach ja, alsof de bakker ooit zal beweren dat zijn eigen brood niet te vreten is. Toch is de onderlinge band ontzettend gegroeid. Ik ben uiteindelijk van mening dat dit de beste collega's zijn waar ik ooit mee gewerkt heb, en nee dat zeg ik niet omdat ik nu in een soort van bewierokende euforie zit. Op 10 november, 2014 kwam ik als een student aan, en volgende week zal ik ze als een familielid verlaten. Gevoelsmatig dan, maar toch. Zo had ik vrijdag ook de laatste stagedag met een collega waar ik op werk het meeste mee heb gelachen en waarvan ik ook het meeste heb geleerd. Een vrij stoere gozer, maar hij kon het die avond niet laten om keer op keer naar me toe te komen en het over mijn vertrek te hebben. 'We laughed a lot, haven't we?' 'We're gonna miss you, man.' Dat maakt het toch allemaal iets lastiger. Ik wil nog niet echt weg. Ik voel me als een allochtoon die een leven heeft opgebouwd in een ander land, maar die terug naar zijn land moet. Natuurlijk zijn er genoeg dingen die ik mis in Nederland en zie ik er ook wel naar uit om die dingen terug te zien. Maar ik wil nog even blijven. Dat kan niet, ik moet een studie afronden. Ik moet.

Op 11 april, 2015 sta ik er, na vijf maanden weer, op het vliegveld van Malta. Ditmaal om dat avontuur achterwege te laten. Terug naar Nederlandse bodem. I'm coming home. Maar tot die tijd ben ik nog niet thuis. Tot die tijd heb ik zelfs nog een weekje vakantie. Daarna is het dan toch echt tijd om naar huis te gaan. Dit feest kan toch ook niet eeuwig duren? De herinneringen wel. Herinneringen waar je als een soort van brandstof een mensenleven op kunt bouwen. We hebben ontzettend veel vrienden gemaakt, ontzettend mooie avontuurtjes beleefd, de straatjes en padjes bewandeld van een paradijsje in de Middellandse Zee genaamd 'Malta', we hebben gelachen, gedanst en noem het allemaal maar op. Wat hebben we niet gedaan? We hebben een leventje geleefd, het is ongelofelijk! Maar het komt tot een einde. Terug naar Nederland. Want uiteindelijk is alles eindig.